"Sahara libre"

En relación co post anterior, a cea solidaria celebrada o pasado sábado na Pobra e organizada pola delegación barbanzana da asociación Solidaridade Galega co Pobo Saharaui, déixovos o video que se proxectou durante a velada, que me foi facilitado polo seu autor, Ramón Martínez , de Ribeira.

Unha recomendación: "Piedras (en el desierto)"

O sábado participei, xunto cun grupo de amigos, na cea solidaria organizada pola delegación barbanzana asociación "Solidaridade Galega co Pobo Saharaui" no restaurante Pazo Torre de Xunqueiras. Unha velada estupenda para unha causa xusta. Aínda que no acto benéfico proxectouse outro vídeo, realizado por un ribeirense, déixovos aquí unha curta que me recomendou a delegada da asociación, Amparo Cerecedo, "Piedras (en el desierto)". Trátase dun documental de David Alba que, ademais de resumir de xeito claro e sinxelo a orixe do conflito, reflexa a vida nos campamentos do deserto, o pensamento e as inquedanzas dos refuxiados saharauis. Recoméndovos que o vexades.

Novas taxas xudiciais, fraco favor á loita contra a violencia de xénero

Estes días, con motivo da celebración, mañá 25 de novembro, do Día Internacional Contra a Violencia de Xénero, publícanse nos medios numerosas estatísticas, informes e traballos de investigación sobre o maltrato ás mulleres e, específicamente, no noso país.
Estiven a ler un informe do Ministerio de Sanidad, Servicios Sociales e Igualdad, a fecha 20 de novembro, que cifra en 43 o número de mulleres mortas a mans da súa parella ou ex-parella, nos termos a que se refiere o artigo 1 da Lei 1/2004, de 28 de decembro, de Medidas de Protección Integral contra la Violencia de Género. Este informe mostra un pouco de esperanza, no senso de que, tomando como referencia esta mesma data (20 de novembro), é a cifra máis baixa dende o ano 2002. O ano pasado, por esta data xa faleceran 54 mulleres, cifra que chegou a 61 ao rematar o ano.
Nisto, 1 xa é unha cifra inaceptable. É preciso seguir a sensibilizar á poboación e actuar ata que a cifra sexa 0. E non só nos terribles casos de maltrato con consecuencia de morte, senón contra todo tipo de menosprezo e violencia contra as mulleres. E mentras estes existan, as Administracións non deben baixar a garda sobre os mecanismos e recursos que deben brindar ás víctimas para que poidan deixar de selo.
Neste punto, as novas taxas xudiciais do reformator Gallardón (que xa contan con voces críticas e públicas incluso no seu partido), suporán un novo obstáculo a afrontar por parte das víctimas. A presidenta do Observatorio contra la Violencia Doméstica y de Género del Consejo General del Poder Judicial (CGPJ), Inmaculada Montalbán, afirma con rotundidade: o aumento das taxas xudiciais freará a loita contra a violencia machista. Déixovos dous enlaces por se estades interesados en ampliar información.

Declaracións de Inmaculada Montalbán.
Informe Víctimas Mortales por Violencia de Género (noviembre 2012). Ministerio de Sanidad, Asuntos Sociales e Igualdad.

"Free" (gratis), esa palabra máxica

 "Free"(gratis), esa palabra máxica

Clientes no día da apertura. EL CORREO GALLEGO

 Quedei alucinada cando vin esa avalancha humana que agardou durante horas ás portas do novo centro comercial de Santiago de Compostela e como, nada máis abrir, houbo tal ansia e desesperación por entrar que o fixeron "entre carreras y empujones", din as crónicas xornalísticas (Europa Press). Regalarán algo e será un obsequio importante, pensei maquinalmente, ou non tería lóxica. Logo lin que varias das tendas facían descontos e promocións, iso sí, para os primeiros clientes. Así que a competir para ver quen gasta antes os cartos (que cousa!).
Eu entendo que se forme unha cola e se espere durante horas para conseguir un posto de traballo. Para agardar por unha cita médica. Para que te atendan na oficina do paro. Incluso para conseguir unhas entradas para un espectáculo (fútbol, un concerto..), pero no meu caso xa tería que ser moi "fan"  para soportar perder o tempo dese xeito. Pero facer cola durante horas para que te desconten 50 ou 60 euros se compras un televisor de plasma (é un dicir, non teño nin idea do que regalaban), sinceramente non o entendo. Pero está claro que o reclamo funciona. E ven á miña cabeza un refrán do meu pai que ten aquí un perfecto encaixe:"El que regala bien vende, si el que recibe lo entiende". Ven a dicir que ningúen regala nada, senón que é un investimento para conseguir vender máis.
"Free", na súa acepción de "gratis, gratuito", é unha palabra verdadeiramente máxica que nos leva ás veces a conductas que rozan o irrracional, sexa encherse a fartar no buffet libre aínda a risco de intoxicarte (tes a sensación de free aínda que xa o pagaches, e ben), ou pelexarte nas festas do pobo por un anaco de churrasco, ou encher a casa de trapallada de merchandising que non vale para nada e nunca chegas a usar. Pero é gratis.
Nunha visita que lle fixera a meu irmán cando vivía en Texas fomos un día a Dallas a ver un partido de baloncesto dos Dallas Maveriks. O estadio era impresionante e descoñezo que aforo ten, pero estaba practicamente cheo. O caso é que ao saír había montañas duns pasteliños, como bollicaos, postos en ringleiras, e a xente ía collendo. Preguntamos e resultou unha promoción para publicitar o producto en cuestión, e a xente podía levar a cantidade que quería; non había ningúen controlando; ti collías e punto. Eu estaba alucinada coa orden e tranquilidade coa que levaban os pasteis. Nin empurróns nin barullo. Se fora en España, mi madriña !!! Se ata sacarían as bolsas da compra !!!!
E, recoñezo, fun a única dos que controlei que levou dous ou tres paquetes. Os demais só colleron un. A cabra tira ao monte!!!!!

"España, destino tercer mundo"

Portada da obra. Fonte: "El País"

O título xa é todo un prefacio do que o xornalista de EL PAIS Ramón Muñoz considera que acontecerá nos vindeiros anos en España. Lin o domingo nas páxinas de Economía deste diario a reseña sobre a obra e decidín deixar aquí o enlace  para o que teña curiosidade. Non é una obra apta para optimistas recalcitrantes, nin para todo aquel que só queira oír que todo irá mellor, pois vaticina desastres que dan vértigo: suspensión de pagos da deuda, corralito financieiro e volta á nosa vella rubia, a peseta. Ninguén ten a bola de cristal, pero como se di na reportaxe e cito textualmente: "(Este libro) no se lo recomiendo a optimistas o a votantes de partidos mayoritarios. Si acaso va dirigido a algún otro lector inquieto, harto de leer las mentiras patrocinadas que le han estado contando los diarios durante tantos años".
A min a lectura da reportaxe púxome os pelos de punta. Catastrofista? O tempo o dirá.

"First we take Manhattan"

Hoxe, día post-folga xeral, e logo de escoitar todo tipo de interpretacións/valoracións, algunhas dende logo de moi baixa catadura moral, e quedar farta de oír a expresión "marca España", apetéceme colgar esta canción de Leonard Cohen, "First we take Manhattan". Non terá nada que ver, pero veume á cabeza mentres vía as movilizacións e, ademais, está xenial, así que a comparto con vós. Déixovos tamén a letra por se vos apetece botarlle un ollo.

Letra original:
They sentenced me to twenty years of boredom
For trying to change the system from within
I'm coming now I'm coming to reward them
First we take Manhattan, then we take Berlin
I'm guided by a signal in the heavens
I'm guided by this birthmark on my skin
I'm guided by the beauty of our weapons
First we take Manhattan, then we take Berlin
I'd really like to live beside you, baby
I love your body and your spirit and your clothes
But you see that line there moving through the station?
I told you I told you I told you I was one of those
You loved me as a loser
But now you're worried that I just might win
You know the way to stop me
But you don't have the discipline
How many nights I prayed for this:
to let my work begin
First we take Manhattan, then we take Berlin
I don't like your fashion business, mister
And I don't like these drugs
that keep you thin
I don't like what happened to your sister
First we take Manhattan, then we take Berlin
And thank you for those items that you sent me
The monkey and the plywood violin
I practiced every night and now I'm ready
First we take Manhattan, then we take Berlin
Remember me, I used to live for music
Remember me,
I brought your groceries in
It's Father's Day and everybody's wounded
First we take Manhattan, then we take Berlin
Traducción: Me sentenciaron a veinte años de aburrimiento.
Por intentar cambiar el sistema desde dentro.
Ahora vengo, vengo a recompensarlos.
Primero tomaremos Manhattan. Luego, Berlín.
Camino guiado por una señal del cielo.
Camino guiado por ésta marca de nacimiento en mi piel.
Camino guiado por la belleza de nuestras armas.
Primero tomaremos Manhattan. Luego, Berlín.
Realmente me gusta vivir a tu lado, cariño.
Amo tu cuerpo, y tu espíritu, y tu ropa.
Pero, ¿puedes ver esa fila moviéndose en la estación?
Te dije, te dije, te dije que yo era uno de esos.
Me amaste como a un perdedor.
Pero ahora estás preocupada porque he ganado.
Sabes como detenerme.
Pero no tienes la disciplina para hacerlo.
Cuantas noches recé por ésto:
dejar que mi trabajo comenzara.
Primero tomaremos Manhattan. Luego, Berlín.
No me gustan sus negocios de moda, señor.
Y no me gustan esas drogas
que os mantienen delgados.
No me gusta lo que le ha sucedido a su hermana.
Primero tomaremos Manhattan. Luego, Berlín.
Y gracias por esos artículos que me ha enviado.
El mono y el violín de madera contrachapada.
He practicado cada noche, y ya estoy preparado.
Primero tomaremos Manhattan. Luego, Berlín.
Recuérdame, solía vivir para la música.
Recuérdame,
le gané a tus tiendas de supermercados.
Es el día del padre, y todo el mundo está herido.
Primero tomaremos Manhattan. Luego, Berlín.
Fonte: letras-traducidas.net

O Gaiás e "Atrapa un millón"

Carlos Sobera, presentador de "Atrapa un millón"

 Fíxome gracia a nova sobre o ocorrido no concurso Atrapa un millón e a Cidade da Cultura, no que a concursante non soubo ubicar a nosa "polémica" (sic) Cidade da Cultura e apostou por Ourense en vez de Santiago de Compostela. Imaxino que non era galega, e o asunto soáballe a chino. E explícome: non me fixo gracia porque a muller perdese os cartos, nin moito menos, senón por dúas cousas. Primeiro: ten o seu aquel que o programa se chame "Atrapa un millón" e que o noso Gaiás, cual monstruo das galletas, teña atrapado más de 300, e segundo, por unha cuestión máis persoal que me fixo sorrir.
E é que non puiden evitar imaxinarme a min en tal situación (acertaba, loxicamente, como tamén é normal que nunca houbesen preguntado isto a un concursante "aborixe"). E falo de estar en tal situación porque, hai algo máis dun mes, participei nun cásting para este concurso. Vou compartir a experiencia.
O inicio da historia remóntase a algo máis de dous anos e ten unha protagonista: a miña sogra, megafan de Carlos Sobera y do programa en cuestión. Fin de semana si e outra tamén, aleccionaba a toda a familia para que chamásemos para ir ao concurso (cantos máis o fixeramos, máis posibilidades de ir ao cásting), baixo ameaza de deixar de preparar esas comidas dominicais que con tanto cariño nos prepara (isto último é coña).
Pois ben, metín os datos na páxina web (de gastar os diñeiros nisto, paso) e ¡sorpresa!, tras dous anos de agarda chámanme un día para dicirme se quero ir ao cásting a Santiago, ao hotel NH Obradoiro. Esquecérame do asunto (non é para menos) ata tal punto de que ao principio non sabía de que me falaban. Total que, máis contentas ca un cativo con un lápiz novo, alá imos cheas de ilusión, asumindo que poderiamos saír como entramos -o que pasou, e con un baixón de medo- pero conscientes de que as posibilidades son escasísimas, por ser xenerosa.
Tiñamos cita para as 12.30 horas. Entramos nunha sala onde outras parellas, asistidas por dúas mulleres da produtora, moi amables, cubrían un formulario-tipo, ó que tiñamos que engadir unha foto recente. Logo iamos pasando, en grupos de cinco parellas, á proba de cámara. Sentamos e, baixo a dirección doutra persoa da productora (con gran parecido a Isabel Coixet, por certo), tiñamos que presentarnos, contar a que nos dedicabamos e dicir a que destinariamos os cartos, en caso de gañar. A seleccionadora preguntaba, a maiores, algunha cousa. Con nós estaba unha parella formada por nai e fillo, un matrimonio, unhas irmás e uns cuñados. Moitas grazas por vir e, se nunha semana non lles chamamos, pois ata aquí chegamos, rematou máis ou menos a entrevistadora. Arrivederci! Todo foi rapidísimo, un vira vira.
Estabamos fóra, pois antes de ir miramos en Internet experiencias doutras persoas que foran ao cásting e, se tiñas algunha posibilidade, ese mismo día facías outra proba como un simulacro do concurso. O que non foi o noso caso, nin semella que o das outras catro parellas que participaron con nós.
En fin, o noso gozo nun pozo. Non vou negar que unha vez que estás alí queres que te seleccionen, e os rechazos nunca gustan. Pero de todo se aprende e agora podo contarlle aos netos que fun a un cásting para un concurso de televisión, ja, ja.
Días máis tarde coñecín a unha actriz profesional nun curso de producción audiovisual, e conteille o caso. Debe ser duro pasar por todos eses cástings e, sobre todo, ver que o teléfono non soa. Ela respondeume que é como todo na vida (unha entrevista para un traballo que finalmente non sae, unha expectativa de calquer tipo non cumprida) e que hai que afrontar a seguinte proba coa mesma ilusión e cos erros corrixidos. Ademais -díxome-, todo é relativo e entra en xogo o factor sorte; se o seleccionador xa escolleu unha muller entre os aspirantes que foron antes ca ti e precisa un home, xa non te fará caso; se é última hora e está canso de entrevistar, non te prestará a mesma atención; se xa ten cuberta a franxa de idade na que estás e necesita outra, estás fóra antes de empezar.
Quedeime con isto. O que non se consuela é porque non quere. Mechachis....!!!! E enriba me sabía a pregunta do Gaiás!!!!!!!!!!

"Pleitos tengas, y los ganes"

O latiguillo "Pleitos tengas, y los ganes", do noso refraneiro popular, ven a conto das molestias, gastos e voltas que o cidadán ten que dar cando decide recorrer á xustiza, paso que os de a pé adoitamos dar cando non queda máis remedio para defender o que consideramos unha vulneración dos nosos dereitos ou intereses. Non coñezo a ninguén que interpuxera un recurso contencioso-administrativo para "facerse oír" ou como pataleta ante unha decisión administrativa, nin que recorrese á orde xurisdiccional social por puro capricho nun conflito laboral, senón porque as leis recollen dereitos que cren que foron vulnerados. Vamos, por pura necesidade.
Di o goberno, entre outras xustificacións, que abusamos dos recursos, e como remedio a tanto libre albedrío, as novas taxas xudiciais funcionarán como elemento disuasorio. E ten razón, porque disuadirán a quen, directamente, non as poida pagar. Colectivos de xuíces, fiscais e avogados xa se teñen manifestado no senso de que o aumento de ditas  ditas taxas é de dubidosa constitucionalidade, pois o artigo 24 da Constitución española recolle que: "Todas las personas tienen derecho a obtener la tutela efectiva de los jueces y tribunales en el ejercicio de sus derechos legítimos, sin que, en ningún caso, pueda producirse indefensión".
E engaden que se creará un sistema de xustiza para os ricos e outro para os pobres, algo que, ao meu xuízo, xa ocorre, pero que desta volta agravarase aínda máis. Lembro un estupendo reportaxe de Jordi Évole sobre o funcionamento da xustiza en España, no que entrevistou ao xurista José María Mena, ex fiscal jefe del TSJ de Cataluña. Ante a clásica pregunta: ¿Cree que la justicia es igual para todos? non puido ser máis contundente: "La justicia DEBE ser igual para todos, no es igual para todos y esto lo sabe todo el mundo; para los desfavorecidos por la fortuna, las posibilidades de que la justicia les pille son infinitamente mayores".
Déixovos un enlace a un artigo do avogado Miguel Diéguez, "El ataque a la tutela judicial, de Caamaño a Gallardón", publicado no blog de CCOO Xustiza, realmente clarificador sobre como nos afecta esta nova lei de taxas que xa foi aprobada co "rodillo" da maioría e con toda a oposición en contra.

Monster High, divinas de la muerte

A que non adiviñades que estivemos a ver esta noite de Halloween? The Ring, a aposta de A3 (moi boa, pero prefiro a orixinal de Hideo Nakata)? Tirar de deuvedé e revivir La matanza de Texas ou a mítica Viernes 13? Frío, frío. A nosa elección foi un tanto máis descafeinada: Monster High, una fiesta divina de la muerte. Si, éche o que ten deixarlle o mando ás cativas. As aventuras de Clawdeen Wolf, Draculaura,  Cleo de Nile e compañía víronse suspendidas varias veces para dar paso á publicidade de rigor por estas datas: materia prima para que Papá Noel e Os Magos de Oriente vaian tomando nota de por onde irán os tiros este ano. E, polo que vin, semella que a estética terrorífica das Monster High, que tantos quebradeiros de cabeza trouxeron o Nadal pasado tanto aos Reis como a Santa ante o esgotamento de existencias, ten visos de reproducirse. As bonecas, e todo o merchandising xurdido ao redor delas, son un éxito, tanto que xa existen outras marcas que lanzaron ao mercado produtos similares. Como en todo, as tendencias no sector xogueteiro tamén mudan co tempo (quen pensaba que Barbie sería destronada!) e teñen o seu revival; por exemplo, a min encántame a boneca por excelencia da miña época: a Nancy. Unha boneca que volve a estar de moda, sobre todo, as de color (ata o punto de que preguntei por elas e nunha xoguetería de Ribeira me dixeron que era moi difícil conseguilas e que se esgotaban en horas). Non é só nostalxia, que tamén, senón que como reza un dos seus anuncios, é "Nancy, la más bonita". E, que queredes que vos diga; entre colmillos, escamas e serpes, quédome ca beleza da Nancy. Aquí segue, sen tanto merchandising e sen serie de televisión. Un clásico.