Os parados non contratan grupos de presión

"Espíritu aventurero", disque

O pasado 9 de novembro, o economista e Premio Nobel Paul Krugman escribiu "Los millones olvidados", (en referencia aos parados) un artigo no que analiza a crise de emprego e o déficil fiscal nos EE UU e cuestiona por que non se axuda aos desempregados na medida en que se debera. O penúltimo paráfrago di:  "No, al final resulta difícil no llegar a la conclusión de que es un problema de clases. A la gente influyente de Washington no le preocupa perder su empleo; la gran mayoría ni siquiera conoce a alguien que esté en paro. La difícil situación de los parados simplemente no ocupa un lugar predominante en sus pensamientos y, por supuesto, los desempleados no contratan grupos de presión ni hacen grandes contribuciones a las campañas electorales".

Esta reflexión fíxome trasladar o problema a España. E aquí? Ata que punto a nosa crise de emprego preocupa aos nosos dirixentes e aos grupos de presión, máis aló das consabidas declaracións públicas baleiras de contido? O cumprimento dos topes de déficit é a prioridade absoluta por riba do desemprego?

Eiquí algúns datos e outras perlas soltadas por ilustres representantes para reflexionar:

- "¡Que se jodan!" . Andrea Fabra. Sobradamente coñecido.

- "Familias en situación de necesidad luego a lo mejor utilizaban el dinero para comprar una televisión de plasma o para otras cosas no tan apropiadas". Pilar Sol, diputada del PPCV, sobre unha renta de 400 euros a familias necesitadas.

- "Baltar aplica un ERE en la Diputación mientras contrata a 20 afines al PP" (EL PAÍS 13/12/2012). Sobradamente coñecida a política de emprego do organismo ourensano.
- O "espíritu aventurero" é o que anima aos mozos a emigrar. Marina del Corral, secretaria general de Inmigración y Emigración.

- "La hermana de Rita Barberá cobra casi 80.000 euros del Ayuntamiento por un cargo a "dedo" desde 1991. (El Plural.com, 05/12/2012).

-"La hermana de Esperanza Aguirre se convierte en asesora del Ayuntamiento de Madrid por 46.625 euros al año". (El Plural.com, 12/04/2012). Por certo, que según "Vozpópuli", el Ayuntamiento de Madrid gasta 12 millóns de euros ao ano en pagar a 254 asesores, pero se consideraba que a incorporación era imprescindible.....

E xa non sigo. Que cada un saque as súas conclusións. En España os parados tampouco contratan grupos de presión, e menos rascan das cada vez máis minguantes axudas (o que a ten) para facer campaña.

O seu voto... no lixo

Metáfora do destino do noso voto

Descoñezo se levan moito tempo aí, pero este domingo chamaron a miña atención. Varias papeleiras do centro de Ribeira lucían esta curiosa pegatina, coa lenda "O seu voto nesta urna". Unha metáfora que recolle ben o sentimento de boa parte da poboación, que ten a sensación de que o seu voto caeu directamente niso: no lixo. O autor ou autores desta pegada reflicten o que todas as enquisas constatan: que a xente non é xa que non se fíe dos políticos, senón que cre que son o principal problema deste país. Aumenta o lixo, si señor; PORQUERÍA con maiúsculas; cada día espertamos con novas corruptelas, mete-mans no cazo, evasores de impostos e lava-cartos.

Eu non son dos que opina que "todos son igual". E por suposto que hai políticos honestos e honrados. Pero con este clima de desesperación e de tanto timador solto, é perfectamente comprensible esta reacción. Tardarase anos en recompoñer a credibilidade perdida. E a responsabilidade, tanto do que ocorre como de corrixir este deterioro, é súa.

Pagas (e apagas) a luz

A miña avoa tiña unha semellante a esta

Donas e cabaleiros, vaian vostedes facendo aprovisionamento de cirios. E non, non é para ir en procesión nin para poñer velas á Virxe para ver se atopan traballo; esta aguda iniciativa xa hai quen a tivo por todos nós (con escaso éxito).

Compren velas, restauren vellas lámpadas de aceite e, os afortunados que teñan lareira, volten ao antiguo sistema para facer o caldo: leña e lume. Por se fosen poucas as subas do recibo da luz nos últimos tempos, o Goberno ten unha nova idea para recadar máis a partir de xaneiro: penalizar a quen máis consume con incrementos na tarifa (déixovos o enlace da Voz de Galicia coa nova). Baixo o ficticio barniz aplicado para enmascaralo como un xeito de concienciar á poboación para que consuma menos luz (se xa o facemos, por necesidade!!!), se camufla unha subida en toda regra, como ben denuncia a asociación de consumidores Facua nesta mesma información. 

Desde o meu punto de vista, esta medida é por riba discriminatoria, pois por moito que trate de aforrar enerxía (que, insisto, xa fago), nunha unidade familiar na que vivimos catro persoas, como é o meu caso, moito ten que derrochar un que vive só para gastar o que me facturan a min tódolos meses. 

O dito: a electricidade gaña posicións como artigo de luxo. Ai, quen tivese unha cociña de ferro coma a da miña avoa!

Portugal; cando as barbas do veciño vexas cortar...

Leo que Portugal rebaixará dos 20 días que aplica agora a 12 a indemnización legal por despido, seguindo as esixencias da "troika" formada polas institucións que moi amablemente lle prestaron 78.000 millóns de euros en concepto de rescate. Pero, amigos, a vaquiña polo que vale, e iso de prestar a cambio de "Muito obrigado" e un sorriso (como aínda veñen predicando algúns), nada de nada. Os homes de negro impóñenlle máis sacrificios aos nosos veciños; aquí gratis non hai un céntimo.

A Reforma Laboral aprobada este ano polo Goberno introduciu unha serie de cambios co único obxectivo de abaratar o despido. Un dos máis polémicos é a ampliación dos casos aos que unha empresa pode acollerse (vamos, máis manga ancha) para presentar un ERE, caso no que a indemnización ao traballador queda nos 20 días cun máximo de 12 mensualidades. Isto foi unha sacudida aos dereitos conqueridos ao largo de moitísimos anos. Pero, como unha machacona letanía, "é polo voso ben".

Dende o martes, o FROB xa ten un primeiro avance de 39.500 millóns de euros de rescate bancario, aportado para recapitalizar as entidades bancarias nacionalizadas que todos sabemos e que foron xestionadas? como todos sabemos (é un dicir; seguro que coñecemos o mínimo). Pero son moitas as organizacións políticas, empresariais, económicas, que piden a gritos un rescate total xa, ou directamente nos afundimos.

Rescate absoluto. Se isto ocorre, a "troika" vixiará, como ao noso veciños Portugal, os seus cartiños. 20 días de indemnización? Verémolo.

Por certo, que Portugal non participará o vindeiro ano no festival de Eurovisión a causa da crise. Anda mal de fondos e prescinde de ir a Suecia. Por aquí  RTVE, que tampouco é que ande para botar cohetes (en tódolos sentidos), xa se apresurou a tranquilizar ao persoal... España participará, faltaría máis. O que sí, xa andan os lamentos pola perda dos 12 puntos case seguros que Portugal adoitaba darnos. Mágoa!

Para os fans de Eurovision, déixovos a actuación de Pastora Soler no concurso.

Sen xornalistas non hai democracia

Hoxe, día 6 de decembro, celebramos a ratificación da Constitución Española por parte dos cidadáns, convocados a votar en referendum en 1978 a Carta Magna, garante do noso sistema político: a democracia constitucional. Só dúas cousas:

1. Malos, malísimos tempos para o xornalismo (máis de 10.000 xornalistas despedidos desde 2008).

2. Por isto, comparto: ¡SEN XORNALISTAS NON HAI DEMOCRACIA!.

P.D.Déixovos este videoclip feito polos traballadores de Telemadrid, en loita para defender os seus postos de traballo. Estes, os curritos de base, seguro que non son os que levaron a compañía á bancarrota. Nin son esas supostas estrelas que, como explicou a presidenta do comité de empresa en "El Intermedio" (Gonzo xenial, coma sempre), cobran soldos millonarios absolutamente escandalosos a cargo do erario público.

Liquidación por peche

Mareada queda unha despois de ler ou escoitar as novas económicas dun día calquera. A actualidade económica ofrece tal baile de cifras, porcentaxes, siglas, tendencias, previsións e augurios que non sabe unha a que aterse. Que se un día o presidente do Banco Central Europeo (Mario Draghi), asegura que a zona euro empezará a recuperarse da crise na segunda metade do 2013, de seguido hai outras voces/organismos/gobernos que saen con outras expectativas peores. Que se o Goberno español agarda que o PIB caia un 0,5% no 2013, aí está Bruselas para dicir que diso nada, monada, que as previsións din o triple: 1,4%. Que se o Presidente, Mariano Rajoy, di que non vai tocar as pensións, e acto seguido non sobe o IPC aos maiores, coa consecuente  perda de poder adquisitivo (que suma e segue).

Só son exemplos, e dende logo non serei eu quen poña en dúbida que uns e outros manexen ditas cifras, (quizais algunhas condimentadas cunha boa dose de optimismo), nin o xeito de calculalas. Nin son economista nin analista financieira, pero si que son unha xestora da economía doméstica, como toda nai de familia.

E aquí, na vida real, é onde estas previsións non me serven para nada. Por que?

1. O máis probable, visto o visto, é que non se cumplan. Explicación á cidadanía?= "Hicimos todo lo posible. Pero ES NECESARIO que os sacrifiquéis un poco más. ES  POR VUESTRO BIEN. Todos juntos podremos". Palabrería, consignas baleiras.

2. E o presente, que? O porvir está moi ben, pero é isto, está POR VIR. Agora temos que comer, pagar as facturas, sobrevivir. Todo está máis caro, a comida, o combustible, os impostos. Da mágoa ver os carteis de "liquidación por peche" en moitos comercios da Barbanza, e enterarse de que a fulanito acábano de despedir, ou de que a empresa de menganito ten serias dificultades, pero lamentablemente é algo cotiá.

Quen sabe o que pasará? Ata onde chegará este proceso de transformación da sociedade do benestar (para mal) que xa está en marcha? Hai unha frase que se repite como un mantra, e que eu mesma digo maquinalmente, "hai que ser optimistas". Por que?

É interesantísimo este artigo do escritor Adolfo García Ortega, "El estallido que viene". Do seu análise, motivos para o optimismo, ben poucos.