"Free" (gratis), esa palabra máxica

 "Free"(gratis), esa palabra máxica

Clientes no día da apertura. EL CORREO GALLEGO

 Quedei alucinada cando vin esa avalancha humana que agardou durante horas ás portas do novo centro comercial de Santiago de Compostela e como, nada máis abrir, houbo tal ansia e desesperación por entrar que o fixeron "entre carreras y empujones", din as crónicas xornalísticas (Europa Press). Regalarán algo e será un obsequio importante, pensei maquinalmente, ou non tería lóxica. Logo lin que varias das tendas facían descontos e promocións, iso sí, para os primeiros clientes. Así que a competir para ver quen gasta antes os cartos (que cousa!).
Eu entendo que se forme unha cola e se espere durante horas para conseguir un posto de traballo. Para agardar por unha cita médica. Para que te atendan na oficina do paro. Incluso para conseguir unhas entradas para un espectáculo (fútbol, un concerto..), pero no meu caso xa tería que ser moi "fan"  para soportar perder o tempo dese xeito. Pero facer cola durante horas para que te desconten 50 ou 60 euros se compras un televisor de plasma (é un dicir, non teño nin idea do que regalaban), sinceramente non o entendo. Pero está claro que o reclamo funciona. E ven á miña cabeza un refrán do meu pai que ten aquí un perfecto encaixe:"El que regala bien vende, si el que recibe lo entiende". Ven a dicir que ningúen regala nada, senón que é un investimento para conseguir vender máis.
"Free", na súa acepción de "gratis, gratuito", é unha palabra verdadeiramente máxica que nos leva ás veces a conductas que rozan o irrracional, sexa encherse a fartar no buffet libre aínda a risco de intoxicarte (tes a sensación de free aínda que xa o pagaches, e ben), ou pelexarte nas festas do pobo por un anaco de churrasco, ou encher a casa de trapallada de merchandising que non vale para nada e nunca chegas a usar. Pero é gratis.
Nunha visita que lle fixera a meu irmán cando vivía en Texas fomos un día a Dallas a ver un partido de baloncesto dos Dallas Maveriks. O estadio era impresionante e descoñezo que aforo ten, pero estaba practicamente cheo. O caso é que ao saír había montañas duns pasteliños, como bollicaos, postos en ringleiras, e a xente ía collendo. Preguntamos e resultou unha promoción para publicitar o producto en cuestión, e a xente podía levar a cantidade que quería; non había ningúen controlando; ti collías e punto. Eu estaba alucinada coa orden e tranquilidade coa que levaban os pasteis. Nin empurróns nin barullo. Se fora en España, mi madriña !!! Se ata sacarían as bolsas da compra !!!!
E, recoñezo, fun a única dos que controlei que levou dous ou tres paquetes. Os demais só colleron un. A cabra tira ao monte!!!!!