O Gaiás e "Atrapa un millón"

Carlos Sobera, presentador de "Atrapa un millón"

 Fíxome gracia a nova sobre o ocorrido no concurso Atrapa un millón e a Cidade da Cultura, no que a concursante non soubo ubicar a nosa "polémica" (sic) Cidade da Cultura e apostou por Ourense en vez de Santiago de Compostela. Imaxino que non era galega, e o asunto soáballe a chino. E explícome: non me fixo gracia porque a muller perdese os cartos, nin moito menos, senón por dúas cousas. Primeiro: ten o seu aquel que o programa se chame "Atrapa un millón" e que o noso Gaiás, cual monstruo das galletas, teña atrapado más de 300, e segundo, por unha cuestión máis persoal que me fixo sorrir.
E é que non puiden evitar imaxinarme a min en tal situación (acertaba, loxicamente, como tamén é normal que nunca houbesen preguntado isto a un concursante "aborixe"). E falo de estar en tal situación porque, hai algo máis dun mes, participei nun cásting para este concurso. Vou compartir a experiencia.
O inicio da historia remóntase a algo máis de dous anos e ten unha protagonista: a miña sogra, megafan de Carlos Sobera y do programa en cuestión. Fin de semana si e outra tamén, aleccionaba a toda a familia para que chamásemos para ir ao concurso (cantos máis o fixeramos, máis posibilidades de ir ao cásting), baixo ameaza de deixar de preparar esas comidas dominicais que con tanto cariño nos prepara (isto último é coña).
Pois ben, metín os datos na páxina web (de gastar os diñeiros nisto, paso) e ¡sorpresa!, tras dous anos de agarda chámanme un día para dicirme se quero ir ao cásting a Santiago, ao hotel NH Obradoiro. Esquecérame do asunto (non é para menos) ata tal punto de que ao principio non sabía de que me falaban. Total que, máis contentas ca un cativo con un lápiz novo, alá imos cheas de ilusión, asumindo que poderiamos saír como entramos -o que pasou, e con un baixón de medo- pero conscientes de que as posibilidades son escasísimas, por ser xenerosa.
Tiñamos cita para as 12.30 horas. Entramos nunha sala onde outras parellas, asistidas por dúas mulleres da produtora, moi amables, cubrían un formulario-tipo, ó que tiñamos que engadir unha foto recente. Logo iamos pasando, en grupos de cinco parellas, á proba de cámara. Sentamos e, baixo a dirección doutra persoa da productora (con gran parecido a Isabel Coixet, por certo), tiñamos que presentarnos, contar a que nos dedicabamos e dicir a que destinariamos os cartos, en caso de gañar. A seleccionadora preguntaba, a maiores, algunha cousa. Con nós estaba unha parella formada por nai e fillo, un matrimonio, unhas irmás e uns cuñados. Moitas grazas por vir e, se nunha semana non lles chamamos, pois ata aquí chegamos, rematou máis ou menos a entrevistadora. Arrivederci! Todo foi rapidísimo, un vira vira.
Estabamos fóra, pois antes de ir miramos en Internet experiencias doutras persoas que foran ao cásting e, se tiñas algunha posibilidade, ese mismo día facías outra proba como un simulacro do concurso. O que non foi o noso caso, nin semella que o das outras catro parellas que participaron con nós.
En fin, o noso gozo nun pozo. Non vou negar que unha vez que estás alí queres que te seleccionen, e os rechazos nunca gustan. Pero de todo se aprende e agora podo contarlle aos netos que fun a un cásting para un concurso de televisión, ja, ja.
Días máis tarde coñecín a unha actriz profesional nun curso de producción audiovisual, e conteille o caso. Debe ser duro pasar por todos eses cástings e, sobre todo, ver que o teléfono non soa. Ela respondeume que é como todo na vida (unha entrevista para un traballo que finalmente non sae, unha expectativa de calquer tipo non cumprida) e que hai que afrontar a seguinte proba coa mesma ilusión e cos erros corrixidos. Ademais -díxome-, todo é relativo e entra en xogo o factor sorte; se o seleccionador xa escolleu unha muller entre os aspirantes que foron antes ca ti e precisa un home, xa non te fará caso; se é última hora e está canso de entrevistar, non te prestará a mesma atención; se xa ten cuberta a franxa de idade na que estás e necesita outra, estás fóra antes de empezar.
Quedeime con isto. O que non se consuela é porque non quere. Mechachis....!!!! E enriba me sabía a pregunta do Gaiás!!!!!!!!!!