Teño que confesalo: o luns fun de compras a un gran centro
comercial da Coruña, disque un dos máis grandes de España. E son
reincidente: tódolos luns de Nazareno
(festivo local na Pobra do Caramiñal), un grupo de amigas seguimos un ritual:
deixar aos pequenos cos pais e marchar a Vigo, Coruña, Santiago... de compras.
Nin que decir ten que o de comprar é case o de menos (aínda que remexer,
remexemos abondo); trátase dun encontro para comer xuntas, cotillear.. en
definitiva, divertirnos. E os pais, aliviados (si, si, están a ler ben... entre
soportar un día de compras ou coidar dos cativos, opción B como mal menor).
Chegamos sobre as 10.30 horas ao centro comercial en
cuestión. Case ninguén... será moi cedo. Ao longo da mañá vaise animando a
cousa pero non hai problemas para andar por alí, nin colas nas caixas, nin
agardar para comer.. nada de nada. Iso sí, é luns e por riba un luns de
setembro logo da volta ao cole, sinónimo de mes de gasto e petos baleiros. A
partir das 18.00, 19.00 horas si que hai moitísima máis xente (incluso atascos puntuais nos accesos); imaxino que coma
nas fins de semana.
Boto un vistazo polas tendas de marcas de luxo ou como
queira que se chamen, pero claramente orientadas a un nivel adquisitivo alto.
Practicamente baleiras. Triunfa o "low coast", éche o que ten a
necesidade. A xente desfila con bolsas e bolsas dunha coñecida marca de roupa e
complementos baratos; sen dúbida é unha das que máis facturan nese complexo
comercial. Charlando do asunto cun familiar que viviu hai anos en Londres,
comenta: "Ah, si. Esas tendas xa as había alí antes; é onde mercaban os
pobres". Chegou a nosa hora.
No hay comentarios:
Publicar un comentario